Κοινωνική Θεωρία
Αυτές οι προφάνειες είναι απατηλές. Πρώτα-πρώτα η επιστημονική γνώση δεν καλύπτει όλη τη γνώση, ανέκαθεν ήταν υπεράριθμη, ανταγωνιστική, βρισκόταν σε σύγκρουση με μιάν διαφορετικού είδους γνώση, την οποία, για να απλοποιήσουμε τα πράγματα, θα αποκαλέσουμε αφηγηματική {…}.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η τελευταία μπορεί να υπερισχύσει απέναντι στην πρώτη, αλλά το μοντέλο της συνδέεται με τις ιδέες της εσωτερικής ισορροπίας και της συντροφικότητας, σε σύγκριση με τις οποίες η σύγχρονη επιστημονική γνώση ωχριά, προπάντων αν πρέπει να υποστεί σε σχέση με τον «γνώστη» μιάν εξωτερίκευση και σε σχέση με τους χρήστες της μιαν αλλοτρίωση πιο ισχυρή από τις προηγούμενες.
Η συνακόλουθη αποθάρρυνση των ερευνητών και των καθηγητών είναι τόσο μεγάλη, ώστε ξέσπασε, όπως όλοι γνωρίζουμε, σε όσους προορίζονταν να ασκήσουν αυτά τα επαγγέλματα, στους φοιτητές, κατά τη δεκαετία του ’60, σε όλες τις ανεπτυγμένες κοινωνίες, και μπόρεσε να μειώσει αισθητά στην διάρκεια αυτής της περιόδου την απόδοση των εργαστηρίων και των πανεπιστημίων που δεν είχαν καταφέρει να γλυτώσουν από τη μόλυνσή της. Δεν μπαίνει ούτε έμπαινε ζήτημα να περιμένει κανείς να προέλθει από δω μια επανάσταση, είτε την ελπίζει είτε την φοβάται όπως συμβαίνει συχνά – η πορεία του μεταβιομηχανικού πολιτισμού δεν θα μεταβληθεί από τη μία μέρα στην άλλη.
Αλλά δεν είναι δυνατό να μη λάβουμε υπόψη μας αυτόν τον μείζονα παράγοντα, την αμφιβολία των ειδημόνων, όταν πρόκειται να εκτιμήσουμε την παρούσα και μελλοντική καταστατική θέση της επιστημονικής γνώσης. {…}
__________
Πηγή: Ζαν-Φρανσουά Λυοτάρ: Η Μεταμοντέρνα Κατάσταση, Μετάφραση Κωστής Παπαγιώργης, Εκδόσεις Γνώση, 2008, σελ. 39-40
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου